Çok küçükken okuduğum bir kitapta torunuyla dedesi sahilden çöpleri toplayıp atıkları yok etmek istemişlerdi. Fakat suya atsak su kirlenir, yaksak hava kirlenir, gömsek toprak kirlenir diyerek atıkları bir türlü bertaraf edememişlerdi. Hikâyenin sonunda en iyisi bu çöpleri hiç atmamak diyordu. Aslında iyi bir şey yapılmak istense de eksik çevre bilinci yerleşti zihnime. Çöpleri hiç atmamak değil hiç çöp oluşturmamak mümkün müydü?
Evet mümkün. Son zamanlarda artan tüketim çılgınlığı ile kulağa pek mümkün gelmese de aslında mümkün. Doğa bize verdikleri konusunda çok cömert. Peki ya bizim doğaya verdiklerimiz? İşte burada insanoğlunun cimriliği devreye giriyor sanırım. Doğanın bize verdiklerini işimize yarayan kısmını alıp kalan kısmını doğaya geri verdiğimiz takdirde toprağa gübre, Havaya oksijen, yeraltı sularına da mineral kazandırarak biz de doğanın cömertliğine teşekkür etmiş oluruz. Yaşadığımız şehir şartlarında atıklarımızı en minimum seviyeye indirsek bile kâfi. Tek kullanımlık ürünler yerine sürdürülebilir ürünleri tercih edersek, geri dönüşebilen ürünleri tercih edersek, daha temiz bir dünya mümkün. Tek kullanımlık ıslak mendiller yerine ellerimizi yıkamayı tercih etsek mesela ya da tek kullanımlık kâğıt havlular yerine iyi dezenfekte edilmiş bezleri. Topluma açık alanlardaki lavabolarda hava ile kurutan makineleri tercih etsek… Liste böyle uzar gider…
Çocuklarımıza vereceğimiz küçük bir çevre bilinci belki de ileride bir ağacı, bir su kaynağını, havayı, toprağı kurtaracak. En iyisi hiç çöp atmamak değil hiç çöp üretmemek.